«Ένα Αστέρι στον ουρανό…»
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ζωής μου πάντα θα βρεις γραμμένο την λέξη γυμναστική. Θα την βρεις δίπλα στη λέξη ευτυχία, δίπλα στη λέξη δυστυχία, στη λέξη πόνος, ελπίδα, αναγνώριση, αγανάκτηση, στόχος και τελικά δίπλα στην λέξη Βασιλική.
Δεν ξέρω τι θα ήμουν χωρίς αυτήν και δεν σας κρύβω ότι για σχεδόν ένα χρόνο (τον χρόνο που σταμάτησα να κάνω γυμναστική) προσπάθησα πολύ να την ξεκολλήσω δίπλα από το όνομά μου, αλλά δεν τα κατάφερα.
Ένιωθα γυμνή και άδεια και γύρισα πίσω μετανιωμένη και με χαρά πάλι την κόλλησα με κεφαλαία γράμματα πια…. GYMNASTIC – VASILIKI
Προσπάθησα να κάνω μια αναδρομή σε όλα αυτά τα χρόνια (25+ χρόνια γυμναστικής, από τεσσάρων χρονών) για να σας διηγηθώ λίγο την καθημερινότητά μου… αλλά μετά το μετάνιωσα. Νομίζω πως όποιον Πρωταθλητή και αν ρωτήσετε, πάνω κάτω, τον ίδιο βίο θα σας διηγηθεί.
Ο Πρωταθλητισμός είναι δύσκολος δρόμος και θέλει γερό σώμα και μυαλό για να τον διασχίσεις. Δεν θυμάμαι να έπαιξα στην παιδική χαρά σαν παιδάκι, δεν θυμάμαι να έφαγα σαν παιδάκι, δεν θυμάμαι να πέρασα εφηβεία σαν έφηβη. Όλα γυρίζανε γύρω από το πρόγραμμα προπονήσεων της ενόργανης γυμναστικής.
Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, για να μπορέσω εγώ να περπατήσω αυτόν τον δρόμο χρειαζόμουν ανθρώπους δίπλα μου, για να μου δίνουν ένα χέρι και να πηγαίνω ένα βήμα παραπάνω, να με παίρνουν αγκαλιά και να προχωράνε αυτοί για εμένα. Να κάθονται στην άκρη του δρόμου και να χειροκροτούν όταν εγώ ανέβαινα τα σκαλιά του βάθρου. Σε αυτούς τους ανθρώπους θέλω να σταθώ …στους «βράχους» μου.
Νιώθω πολύ τυχερή που τους είχα κοντά μου, γιατί γνωρίζω πολύ καλά πόσο πιο δύσκολη θα ήταν η μοναξιά πάνω στη Δοκό ή στο Δίζυγο. Οφείλω, λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου, σε κάθε ένα ξεχωριστά, γιατί μου κάνανε τον δρόμο πιο ομαλό.
Μαμά σε ευχαριστώ γιατί ήσουν και είσαι δίπλα μου. Εσύ με πήγαινες στην προπόνηση, εσύ με περίμενες να τελειώσω το πρόγραμμά μου, εσύ έτρεχες στους τραυματισμούς μου, εσύ πρόσεχες με λεπτομέρεια την διατροφή μου, εσύ με ξεσήκωνες σε στιγμές που εγώ απογοητευόμουν και έλεγα «δεν πάει άλλο…!»
Αδελφή μου, είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου, είσαι η δύναμη σε όλες τις δυσκολίες που πέρασα και περνώ, είσαι ο άνθρωπος που θα πω τις ανησυχίες, τους φόβους και τους προβληματισμού μου, είσαι ο λόγος που πατάω ακόμα γερά στα πόδια μου και μπορώ να αγωνίζομαι. Με μια λέξη…. «Σ΄ Αγαπώ….»
Τέλος θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που πάντα έψαχνα το γαλανό του βλέμμα για να πάρω δύναμη και πάντα ήταν εκεί για να μου το δώσει. Τώρα το γαλανό αυτό βλέμμα έγινε ένα με το χρώμα του ουρανού και εκείνος ένα αστέρι. Η λέξη «Μπαμπάς», χαράχτηκε στον καρπό μου (tattoo)και η δύναμή του είναι πιο έντονη από ποτέ…..
«Μπαμπά σε όποιο σκαλί του βάθρου και να ανέβω, όποιο μετάλλιο και να μου κρεμάσουν στον λαιμό, εγώ θα κοιτάζω το γαλάζιο του ουρανού και θα παίρνω δύναμη….»
Βασιλική